Als mijn veters voor de derde keer losgaan, besluit ik mijn schoenen uit te schoppen. Eenhandig veteren. Ik kan het. Maar erg makkelijk gaat het niet. De komende twee weken loop ik wel op laarsjes met rits.
Een ongeluk zit in een klein hoekje. Tijdens het sporten heb ik mijn schouder uit de kom gehad en nu moet ik een tijdje rustig aan doen met mijn arm in een sling (soort mitella). Het is niet de eerste keer, dus ik ben al wat ervaren in het eenhandig functioneren.
Naast pijn en onhandigheid probeer ik er ook het positieve van in te zien. Het leert me heel veel over mezelf en met een grote dosis zelfspot kom ik er wel.
Ik besef me weer hoe enorm makkelijk het is als alles in je lichaam het gewoon doet. Hoe weinig je dan denkt aan een moment dat je (letterlijk) onthand bent. En dat je nú opeens niet kunt doen wat je wilt. Even op de fiets naar het dorp. Even de kracht testen bij een patiënt. Even een verslag in het patiëntdossier typen. Het lukt niet. Gelukkig heb ik lieve collega’s en neemt een coassistent (dokter in opleiding) een deel van mijn spreekuur over. Zij is letterlijk mijn handen. Ik zit naast haar, kijk toe en voer af en toe het woord. Niets voor mij dat stil zitten, maar wel een prachtig leermoment voor haar om zoveel verschillende patiënten op een dag te zien.
Het laat me ook extra stilstaan bij de impact van een aandoening op je dagelijks leven. En laat dat nu mijn baan zijn. Als revalidatiearts breng ik dagelijks de gevolgen van een ziekte op het leven in kaart en probeer ik dat te verbeteren. Door de jaren heen heb ik de nodige medische kennis opgebouwd, aangevuld met de verhalen van patiënten en naasten zelf. Maar echt zelf ervaren, eigenlijk is dat de beste les die er is. Je frustratie onder ogen zien, je onafhankelijkheid opgeven en om hulp leren vragen, je eigen vindingrijkheid ontdekken, je lieve mensen om je heen meer waarderen. Ervaringen die mij wellicht een betere dokter maken.
Gelukkig is het niet noodzakelijk om zoiets mee te maken. Je kunt ook zonder deze ervaringen een zeer goede, empathische zorgverlener zijn. Ik gun niemand een ernstige ziekte of een ongeluk. Maar misschien een kleine blessure? Gewoon voor twee dagen een voet of hand in het gips? Niks ernstigs, maar vooral iets onhandigs. Zodat we als zorgverleners niet uit het oog verliezen voor wie we het doen.
Of vind je dat een te hardhandige leermethode?
