Gemeenten hebben meestal wel mogelijkheden om mantelzorgers te ondersteunen, maar de mantelzorgers weten de hulp vaak niet te vinden.
Dit schrijven Alice de Boer en anderen in het tijdschrift Sociaal Bestek. Zij werken bij het Sociaal en Cultureel Planbureau en onderzochten de mantelzorg. Zij waarschuwen er voor dat, ook al hebben gemeenten een goed aanbod voor mantelzorgers, dat niet betekent dat de mantelzorgers daar ook gebruik van maken.
Diverse groep
De auteurs wijzen erop dat de groep mantelzorgers heel verscheiden is. Het zijn niet alleen de vrouwen van middelbare leeftijd die voor hun ouders zorgen, het zijn ook jongeren en ouderen. In 2014 was bijvoorbeeld 8 procent van de mantelzorgers tussen de 18 en 24 jaar. De groep 35- tot 45-jarigen heeft vaak ook de zorg voor kinderen en een betaalde baan. ‘Deze groep heeft dan ook meer kans op overbelasting en verlies van geduld.'
Gevarieerd aanbod
Omdat de groep mantelzorgers zo divers is, moeten er aangepaste vormen van ondersteuning beschikbaar zijn. Waardering en begrip helpen het meest. Dat kan gaan om begrip van werkgevers, die flexibele werktijden toestaan of van bijvoorbeeld de zorgprofessionals.
Vernedering
In de communicatie met de beroepskrachten gaat het nogal eens fout. Zo geven de auteurs een voorbeeld van een mantelzorger die zich ‘tot op het bot vernederd’ voelde door indicatiestellers. Andere boosdoeners zijn soms Wmo-ambtenaren of zorgpersoneel. Een ander struikelblok dat de mantelzorgers aangeven is het eindeloze regelwerk.
Spreiding
Het is belangrijk dat een mantelzorger er niet alleen voor staat. Spreid het werk over meerdere mensen, adviseren de auteurs. Op die manier raken er minder mensen overbelast en ontstaat er vanzelf meer waardering voor de mantelkzorgers.
