Let op. Dit is een ouder bericht. Het kan zijn dat de inhoud niet meer actueel is.
'Mijn moeder en ik zitten weer samen in zo'n piepklein hokje. Ik mag blij zijn dat er een bankje is, al wiebelt het bankje wel. Mijn rolstoel past niet in het hokje. Wij passen er zelf nauwelijks in!'
Leuk toch, zo’n dagje winkelen in Utrecht. De stad is prachtig! Het winkelen zelf is alleen een dingetje… Hoe gaat zo’n dag dan?
De meeste winkels zijn gevestigd in monumentale panden. Er mag niet veel verbouwd worden. Vandaar dat sommige pashokjes alleen te bereiken zijn als je een paar trapjes naar beneden loopt. Sommige medewerkers bieden je dan een alternatief aan. Een leuk alternatief is anders. Daar zit je dan, in een berging. Tussen de dozen moet je je dan omkleden. Vaak is het nog krapper dan de reguliere pashokjes. Als ik het kan vermijden, dan doe ik dat. Soms kan ik best een shirtje in de hoek van een winkel passen. Maar een broek of een rokje? Dan maar de berging in… Als ik dan wel zo’n pashokje in ga, hoop ik maar dat het bankje stabiel is. Als er überhaupt een bankje is. Soms staat er alleen een krukje. Het zou zoveel beter zijn als alle winkels rolstoelvriendelijke pashokjes zouden hebben!
Ook herkenbaar, de ‘te’ volle winkels. Je kan dan nauwelijks draaien met je rolstoel omdat er overal wel rekken aan kleding hangen. Constant ‘sorry’ moeten zeggen omdat je weer tegen een doos rijdt. Dan voel je je pas onhandig. Maar je kan er weinig tegen doen. Al die pandjes zijn zo klein dus het is ook wel logisch. Maar naast alle praktische onhandigheden zoals de pashokjes of te krappe winkels, is winkelen ook vermoeiend. Daarom is het ook even fijn om ergens tot rust te komen. Even een broodje eten op een terrasje of ergens thee drinken. Daarna weer verder. Want naast dat winkelen fysiek niet heel handig is, is het ook gewoon heel erg leuk.
