Let op. Dit is een ouder bericht. Het kan zijn dat de inhoud niet meer actueel is.
Madelief Boot, 29 jaar, heeft FSHD en is zwanger. Voor de nieuwsbrief schrijft zij vanaf nu een blog over haar ervaringen. Deel 1 van een nieuwe serie.
Hey! Laat ik mezelf even voorstellen: Ik ben Madelief, 29 jaar, ik schrijf, fotografeer en geef zo nu en dan Spaans en Engels les online. Ik ben 14 weken zwanger en ik neem jullie graag mee in dit avontuur van zwangerschap met FSHD.
Om te beginnen vertel ik alvast dat ik een passie heb voor lekker eten en koken. Koken is als mediteren voor mij, ik word er oprecht rustig en blij van. Totdat ik zwanger werd… Als ik langer dan tien minuten met m’n neus boven een pan met eten stond draaide m’n maag om van de misselijkheid. Ik kon wel janken van ellende en dacht dat dit negen maanden lang zou duren. Dat was gelukkig niet zo. Na precies drie maanden zwangerschap verdween de misselijkheid als sneeuw voor de zon en kreeg ik een obsessie met soep. Elke dag maakte ik de één na de andere soep, terwijl mijn partner mij met smekende ogen aankeek of we alsjeblieft een keer wat anders konden eten.
Sinds een aantal dagen tel ik hoe vaak ik naar het toilet ga om te plassen – twintig keer, en dan tel ik de nachten niet eens mee. Weet je hoeveel bewegingen dat zijn? Broek naar beneden, plassen, de boel weer schoon maken, broek omhoog, handen wassen, handen drogen. En dan twijfel ik of ik wel genoeg beweeg. Grappig eigenlijk. Ik merk dat mijn rug het sinds de zwangerschap extra te verduren heeft. Uit bed komen (dat was al ingewikkeld met zwakke onderbuik- en rugspieren) is één van de grootste uitdagingen. Ik vergelijk mijzelf met een schildpad die op z’n rug ligt en probeert om te draaien, maar ik lach er om. Dit is pas het begin…
Madelief Boot schreef twee boeken over FSHD:
