Let op. Dit is een ouder bericht. Het kan zijn dat de inhoud niet meer actueel is.
Ik ga studeren. Dat klinkt gek om te zeggen. Je zou denken dat het normaal is. Ik ben immers negentien, de meeste mensen studeren dan wel. Maar studeren met FA, dat is nog een dingetje.
Met buikpijn heb ik mij ingeschreven voor de hbo-opleiding journalistiek. Ik vind het spannend, heel spannend! Maar ook wel weer leuk. Een nieuwe opleiding zorgt bij iedereen voor zorgen en stress, maar bij studeren met een handicap komen er nog handenvol zorgen bij. Hoe rolstoelvriendelijk is de school? Kan ik wel over de drempels komen? Red ik het wel met de vermoeidheid? Heb ik naast mijn opleiding nog energie om dingen te ondernemen? Maak ik wel vrienden als ik in een rolstoel zit? Ik stress zoveel dat ik nu bijna geen dag meer zonder buikpijn doorkom.
‘Het komt wel goed!’, zegt iedereen. Dat zal ook wel. Diep vanbinnen weet ik ook dat het allemaal wel goed komt. Mijn mede-studenten zullen vast wel helpen als het niet gaat. De leraren zullen meekijken naar oplossingen. Zo zijn mensen nou eenmaal. De meesten willen echt wel helpen. Toch voel ik een soort onmacht. Ik kan niks anders doen dan afwachten. In de tussentijd probeer ik te kijken naar de positieve kant.
Ik word een journalist. Met deze opleiding kan ik mijn dromen waar maken. Ik wil graag naar Edinburgh. Daar kan ik een mooie documentaire van maken. Is het niet Edinburgh, dan wil ik naar Rome of zelfs New York. Ik zal met mensen over de hele wereld praten! Ik wil alles zien, alles horen en alles waarnemen. Maar uiteindelijk zie ik mijzelf op Vlieland. Daar heb ik een mooi appartement met uitzicht op zee. Elke dag rij ik over het eiland met mijn handbike. Terug in mijn appartement zal ik genoeg inspiratie hebben om te schrijven. Deze dromen maken mij blij. Ik word een journalist en FA gaat mij niet tegen houden.
