Let op. Dit is een ouder bericht. Het kan zijn dat de inhoud niet meer actueel is.
Spelend ontdekken wij de grote volwassen wereld om ons heen. We kopiëren gedrag van onze ouders. Maar dat niet alleen... we nemen het de rest van ons leven mee, op welk niveau dan ook.
Als kind leren wij te spelen. We kopiëren gedrag van onze ouders. We leren ook van onze vriendjes, gaan dingen ontdekken waar onze ouders soms wat minder blij van zouden worden. Zo leren we de wereld kennen in goed en kwaad en wordt ons geweten ontwikkeld.
Spelen is dus heel belangrijk in ons leven, we nemen het de rest van ons leven mee. En nu hoop ik dat ieder van ons nog steeds kan spelen. Op welk niveau dan ook! Spelen… dartelen, dollen, ravotten, zich vermaken… het zijn allemaal begrippen die bij het woord spelen horen. Van het woord alleen kan ik al blij worden. Ik heb het spelen nooit afgeleerd, ik hou ervan.
Nu gaan we met mijn schildersvereniging de Vrije Kwasten mee op een vakantie op een bootje. Dit ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de vereniging. Nou ja bootje? Het is een heel schip. Een vakantieschip dat zonder winstoogmerk vaart met mensen met een handicap of laatste wens. En we gaan ook niet echt varen, dan zouden de kosten te hoog worden. Wat we wel gaan doen is schilderen aan boord en die schilderijen geven wij aan kapitein John in ruil voor het verblijf op het schip. Ik vind het een super deal. Ik kan er blij van worden en ben toch weer even in een andere omgeving.
De schilderijen zijn vaar- of watergerelateerd. En als ik aan water denk, denk ik aan druppels, plassen, stampen, nat worden, plezier hebben. En zo kwam mijn thema voor de schilderijen bovendrijven. Twee doeken, een waarop kinderen in de plas stampen en een waarop ouderen in de plassen stampen. Want jong geleerd, is oud gedaan tenslotte.
Wij – mensen met CIAP (of een andere ziekte) – zijn in ieder geval allemaal op een bepaalde leeftijd. En we raken uit balans, vallen soms, hebben pijn of andere stomme klachten. Maar wat ik zo hoop is dat ieder van ons het kind in zichzelf blijft vinden. Gek blijft doen, grapjes maken, lol hebben. Want we zijn onze ziekte niet, we hebben de ziekte. Dat is een groot verschil.
Dus mocht je ooit op de Prins Willem Alexander terechtkomen, dan zie je daar de prachtigste kunstwerken van mensen uit Leusden en omgeving. We gaan gezellig aan de slag en produceren de mooiste, leukste werken, opdat mensen (met een ziekte) er blij van worden als ze ernaar kijken.
We mogen even de sfeer op het schip proeven. Hoe het is om daar lol te hebben, hoe ziek je ook bent. Ik zag net op de site dat de individuele vakanties voor 2024 al vol zitten, maar we zouden ons als gehele CIAP-gemeenschap kunnen aanmelden. Is dat niet een leuk idee? (Ik ga daar niet over, hoor 😊) En ja, ik maak even stiekem reclame, maar omdat het inititatief zonder winstoogmerk is en voornamelijk op vrijwilligers draait, dacht ik: dat mag vast. En stiekem dingen doen is ook weer wat speels… Dus: kijk vooral eens op www.vakantieschip.nl Deze link opent in een nieuw tabblad.
De moraal van dit hele verhaal: blijf leuke dingen doen, blijf dartelen en dollen. Ravot er maar op los. Het mag allemaal! We gaan maar één keer ons graf in, dus daarvóór is het genieten van alle kleine dingen.
Meer columns lezen van Nicole? Kijk op ciapcolumns.nl Deze link opent in een nieuw tabblad.
Kijk voor haar schilderen bij het onderdeel CIAP: Creative in Art Painting Deze link opent in een nieuw tabblad
