Let op. Dit is een ouder bericht. Het kan zijn dat de inhoud niet meer actueel is.
Glenn had al meerdere triathlon disciplines volbracht. Zowel de sprintafstand, de Olympische afstand en de hele IRONMAN. Eén discipline ontbrak nog: de halve IRONMAN.
Dit artikel, waarin Glenn zijn ervaring deelt over zijn deelname aan de IRONMAN 70.3, is een bewerking van een artikel dat eerder verschenen is op rollenvoorspieren.nl Deze link opent in een nieuw tabblad.
Glenn & Tom
Half januari vroeg ik Tom van Suetendael, die ik had leren kennen tijdens IRONMAN 2018, of hij met mij wilde meedoen met IRONMAN 70.3 Maastricht. Hij vond het gelijk een super idee, maar we moesten wel even goed bekijken hoe we het logistiek gingen doen. Tom woont namelijk in Antwerpen en ik in Maastricht. Uiteindelijk hebben we door de afstand niet zo heel vaak samen kunnen trainen, maar ik wist dat het conditioneel wel goed zat bij Tom.
Zwemmen in de drukte
Na ons donderdag te hebben ingeschreven en vrijdag onze marathonrolstoel en fiets te hebben ingecheckt, waren we klaar voor zaterdag, de grote dag. Mijn wekker ging al om 4.30 uur. Eigenlijk midden in de nacht voor mij. Snel wassen, aankleden en eten en vervolgens op naar de Griend in Maastricht, het startpunt voor het zwemmen. Daar aangekomen, bleek Tom er ook al te zijn. Hij deed snel zijn wetsuit aan, het bootje werd nog even harder opgeblazen en zo vertrokken we richting Maas. Er moest 1,9 km gezwommen worden. Helaas moesten we gewoon vertrekken samen met alle anderen. Door de drukte was het bijna niet te doen. Halverwege onze zwemtocht greep een vermoeide zwemmer zich vast aan ons bootje waardoor ik er bijna uit kukelde. Met iedereen gelijk starten met zwemmen was niet alleen voor ons super irritant, maar voor de andere zwemmers ook. Zij moesten namelijk de hele tijd rekening houden met het bootje. Al met al ging het zwemmen ons goed af.
Knuffelpech & fietsen
Toen we uit het water kwamen, moesten we een behoorlijk eind lopen naar de fiets. Deze stond helemaal aan het einde van de wisselzone. Transfers snel gemaakt, riemen om, helm op, zonnebril op en klaar voor vertrek. Omdat we nog een stuk moesten lopen van daaruit met de fiets, was het fijn dat Anne en Nico meeliepen tot de uitgang. Alleen bij de uitgang wilde Anne mij een knuffel geven en succes wensen. Hier had Tom geen rekening mee gehouden waardoor ik omkiepte met de fiets. Gelukkig had ik me geen pijn gedaan en de fiets was ongeschonden. We vertrokken snel met de fiets. De eerste 15 km waren goed te doen. Echter, daarna gingen we berg op en berg af. Berg af ging wel goed met de Bullitt-fiets. Berg op daarentegen was echt een ramp. Uiteraard wisten we dit van te voren, maar desalniettemin viel het erg tegen. Gelukkig kwamen we toch veilig aan zonder platte band.
(hard)lopen & finishen
Na 90 km moest Tom nog even 21 km met mij gaan rennen. Normaal gezien is Tom het beste in hardlopen. Maar hij had tevoren al gezwommen en gefietst en de temperaturen liepen steeds hoger op. Het was nog geen 12.00 uur en het was al 25 graden. Tom besloot dus ook om wat relaxter aan te doen. Zo stopten we een paar keer om te drinken en ging hij een paar keer naar de dixie. Ook wandelde hij gewoon wanneer het parcours omhoog ging. Desalniettemin haalden we nog behoorlijk wat deelnemers in. Zo haalden we de finish en ons doel om niet laatste te worden. Ik kan ook zeggen dat ik een halve IRONMAN heb volbracht en dus alle vier de afstanden heb volbracht!
