Let op. Dit is een ouder bericht. Het kan zijn dat de inhoud niet meer actueel is.
Madelief Boot, 29 jaar, heeft FSHD en is zwanger. Voor de nieuwsbrief schrijft zij een blog over haar ervaringen. Deel 3.
Negenentwintig weken zwanger, het is een dinsdagmiddag en ik loop waggelend door de stad, op zoek naar de sales van babykleertjes, én outfits voor mezelf waar ik me sexy in voel.
Terwijl ik mij in de winkel door de mensenmassa manoeuvreer, merk ik dat ik mij nog steeds niet helemaal bewust ben van m’n bolle buik en het gebrek aan balans.
Ik bots tegen van alles aan en als er wat op de grond valt laat ik het heel laf liggen.
Ik ben nu op het punt aangekomen in de zwangerschap dat alles wat op de grond valt, niet meer bestaat. Helaas pindakaas.
Omdat ik FSHD heb (en dus een medisch geval) ben ik niet onder controle van een verloskundige, maar bij een gynaecoloog in het ziekenhuis. Elke twee weken hebben wij een echo en wordt mijn bloeddruk gemeten. In principe wel fijn, want zo zien wij ons kleine meisje regelmatig (had ik al verteld dat het een meisje is? Nou bij deze dan, It’s a girl!!). Het geeft mij een rustig gevoel, dat alles goed gecontroleerd wordt en de kans op complicaties dus heel klein is.
De bevalling komt steeds dichterbij en ik ben er nog niet over uit of ik een keizersnee of natuurlijke bevalling wil. Ik voel mij fysiek sterk genoeg, maar tegelijkertijd onwijs kwetsbaar. Ik heb nog tijd. En trouwens, zoals de meeste dingen in het leven, gaan ze niet zoals gepland.
Madelief Boot schreef twee boeken over FSHD:
