Let op. Dit is een ouder bericht. Het kan zijn dat de inhoud niet meer actueel is.
Een aantal werkgroepleden is de afgelopen tijd aan de slag gegaan met de vraag: wat kunnen wij als poliopatiënten doen tegen de verder dalende vaccinatiegraad? Er wordt momenteel in de media veel aandacht besteed aan die dalende trend. Het laatste woord is hier nog niet over gezegd, vindt de werkgroep.
Achtergrondinformatie / laatste ontwikkelingen
Demissionair staatssecretaris van Volksgezondheid Maarten van Ooijen wijt de daling van de vaccinatiegraad onder meer aan een afnemend vertrouwen in de overheid en de opkomst van misleidende informatie op sociale media. Ouders hebben vragen en stellen zich terughoudend op. In het opgestelde actieplan wordt onder andere voorgesteld om een vaccinatie-telefoonnummer te openen, de sociale media te gebruiken om vragen te laten beantwoorden door het RIVM en artsen en influencers vragen zich online uit te spreken tegen desinformatie.
Het grote probleem op landelijk niveau is echter dat door de decentralisatie van de publieke gezondheidszorg nu per stad de wethouder moet bepalen hoe de vaccinaties gaan verlopen. (Bron: De Groene Amsterdammer, 24 april 2024 Deze link opent in een nieuw tabblad.) Het Rijksvaccinatieprogramma is automatisch in deze decentralisatie meegegaan, zonder dat daar duidelijke kaders en bedoelingen bij opgesteld werden.
Wat kunnen we als werkgroep?
De werkgroepleden zijn ervaringsdeskundigen. ‘Vanuit die hoedanigheid kunnen we laten zien of horen wat het betekent om met de gevolgen van het niet-gevaccineerd zijn te leven. We hebben Spierziekten Nederland gevraagd om ons hierin te ondersteunen.’ Mogelijke invalshoeken zijn het benaderen van het RIVM, GGD Nederland, influencers via TikTok en de influenzastichting Deze link opent in een nieuw tabblad ‘Ons doel is om door deze verhalen informatie aan te vullen voor ouders die twijfelen. We houden u op de hoogte van de voortgang en horen graag reacties en suggesties!’
Documentaire Deense polio-epidemie
De Deense documentairemaker en polio-survivor, Niels Frandsen, maakte de documentaire
Deze documentaire (Deens gesproken, Engelse ondertiteling en voice-over) gaat over de grootste polio-epidemie in Denemarken, in 1952. Ziekenhuizen lagen overvol met patiënten. Niels laat zien wat er in Denemarken is gebeurd en hoe erop werd gereageerd.
Werkgroeplid Aukje Verwijs over de documentaire: ‘Niels laat zien wat er in Denemarken is gebeurd en hoe erop werd gereageerd. De opnames in het ziekenhuis en het in spanning afwachten op het verloop van de ziekte. Het niet op bezoek mogen komen van ouders bij hun kind… en in een later stadium maximaal een half uur. Te lang bezoek zou namelijk het kind overstuur kunnen maken. “Maar ik huilde toch al’’, vertelt Niels. Veel herkenbare behandelingen komen voorbij zoals de ijzeren long, de elektroshocks en het eindeloze oefenen. Het handmatig beademen door honderden studenten geneeskunde waardoor het sterftecijfer enorm afnam. Maar ook het in medische ogen gezien worden als een object dat gerepareerd moet worden.
De filmische beelden maken een diepe emotionele ondertoon voelbaar, zegt Aukje. ‘Met name de interviews met zijn ouders laten zien welke impact dit op hen heeft gehad en hoe dit nu nog steeds raakt. Ook de reacties van zijn omgeving op het ziek worden van Niels zijn bijna schokkend om te horen. Niemand wist precies wat de oorzaak van de besmetting was en reageerde angstig en terughoudend. Vier jaar is Niels opgenomen en behandeld geweest. Terugkijkend naar zijn herinneringen ontdekt hij als kind al dat, wanneer iemand vraagt naar wat voor soort benen hij heeft, hij verrast kijkt en zegt: “dat zijn mijn benen. Het hoort bij mij!” ‘
