Na vele jaren betrokkenheid bij de werkgroep Postpoliosyndroom neemt Anne-Carien afscheid. Haar kennis, humor en menselijke warmte hebben diepe indruk gemaakt op iedereen die met haar samenwerkte. In een open gesprek blikt ze terug op haar werk, haar motivatie en haar kijk op de toekomst.
“Ik heb altijd bewust gekozen om in een groep te werken,” vertelt Anne-Carien. “Ik had in mijn eentje een eigen praktijk kunnen beginnen, maar ik moest er niet aan denken. In samenwerking met anderen – zeker met verschillende disciplines – kun je veel meer betekenen. Je vult elkaar aan.”
Die overtuiging is kenmerkend voor Anne-Carien: ze gelooft in de kracht van verbinding en samenwerking. Niet alleen omdat het efficiënter is, maar omdat het menselijker is. “Als je samenwerkt, leer je elkaars perspectieven kennen. Dat maakt je werk rijker, en uiteindelijk krijg je meer voor elkaar voor de patiënt.”
Anne-Carien begon haar loopbaan als fysiotherapeut in het Binnengasthuis en AMC en kwam via haar werk in contact met poliopatiënten. Toen een collega haar vroeg om zich als vrijwilliger aan te sluiten bij de werkgroep Postpoliosyndroom, hoefde ze niet lang na te denken. “Ik had altijd al een warme band met de werkgroep Postpoliosyndroom. En toen Aadje vroeg of ik wilde helpen, dacht ik even: moet ik dat wel doen? Maar ik heb geen moment spijt gehad. Het heeft me alleen maar plezier en voldoening gegeven.”
Binnen de werkgroep Postpoliosyndroom was Anne-Carien op vele fronten actief: ze schreef mee aan nieuwsbrieven, dacht mee over congressen, onderhield contact met het expertiseteam en leverde altijd ideeën aan over de koers van de werkgroep. “Wie schrijft, die blijft,” zegt ze met een glimlach. “En ik ben altijd een groepsmens geweest. Het meedenken, samen zoeken naar de juiste richting, dat vond ik het mooiste.”
In haar werk met mensen met postpolio vond Anne-Carien vooral voldoening in het coachende aspect. “Het gaat om inzicht geven: mensen helpen om hun grenzen te leren kennen. Ik zei vaak: het is net als met geld. Je kunt je energie maar één keer uitgeven. Als je te veel uitgeeft, krijg je een schuld. Die balans vinden, dat is de kunst.”
Het is een eenvoudige metafoor, maar het vat precies samen hoe ze naar zorg kijkt: bewust, zuinig en liefdevol omgaan met wat er is. Die houding tekent haar werk — en haar persoonlijkheid.
De samenwerking met patiënten vond ze het meest waardevolle onderdeel van haar loopbaan. Anne-Carien: “Die verbinding, dat vertrouwen, dat is iets wat ik altijd heb gekoesterd. En wat ik echt zal missen.”
Een van Anne-Cariens dierbaarste herinneringen is de bijeenkomst in theater Krasnapolsky in 2015, waar ook prinses Beatrix aanwezig was. “Dat was een warm bad,” vertelt ze. “Ik herinner me vooral een man uit Afrika, die met twee zware, ouderwetse beugels liep. De instrumentmakers hier waren diep onder de indruk. Dat moment liet zó goed zien hoe groot de verschillen zijn in de wereld – en hoe belangrijk het is om kennis en steun te delen.”
Ook het verlies van haar dierbare collega en vriendin Aadje heeft diepe indruk gemaakt. “Dat was een zware tijd. We hadden een bijzondere band. Maar juist door zulke momenten besef je weer hoe belangrijk de werkgroep is – de menselijke kant, de warmte, het samenzijn.”
Anne-Carien kijkt met een realistische blik naar de uitdagingen van de toekomst. Ze ziet hoe moeilijk het soms is om binnen grote organisaties de leefwereld van patiënten te laten aansluiten bij de systeemwereld. “In een systeem moet je dingen afvinken. Terwijl de mens leeft in de werkelijkheid van elke dag. Die werelden sluiten niet altijd op elkaar aan, en dat kan frustrerend zijn. Maar dat is wel waar we steeds aandacht voor moeten blijven vragen als werkgroep.”
Daarnaast pleit ze voor meer diversiteit en verjonging binnen de werkgroep Postpoliosyndroom. “We worden allemaal ouder, dat is onvermijdelijk. Maar er is ook een jongere groep, mensen met een migratieachtergrond bijvoorbeeld, die we beter kunnen betrekken. Anders laten we veel potentie liggen. Dat is zonde – verloren kapitaal, noem ik het. We moeten blijven verjongen, nieuwe mensen aanhaken en die verbinding zoeken.”
De andere werkgroepleden hebben niets dan lovende woorden voor Anne-Carien:
Els: “Anne-Carien is een een warm, innemend en empathisch persoon. Het contact met haar voelt prettig aan, patiënten in het AMC waren zeer tevreden over haar, en ze heeft waardevolle ondersteuning geleverd bij het schrijven van brochures voor PPS. Kortom, ze is een geweldig mens.”
Gerard: “Ze bracht niet alleen kennis, maar ook vrolijkheid. Een hartelijke collega die altijd de juiste toon wist te raken.”
Aukje: “Warm, hartelijk en open — zo ontmoette ik haar voor het eerst. Ze leerde me alles over de nieuwsbrief en dacht altijd vanuit wat leden nodig hadden.”
Bert: “Zij verstond de kunst om wetenschappelijke inzichten te vertalen naar het leven van alledag. Haar aandacht voor de mens achter de polio was haar kracht.”
Hassan: “Jij bent de warmte die een ruimte verzacht zodra je binnenkomt. Altijd draag ik iets van jou met me mee. Ik vond jou vanaf het eerste moment een warm mens. Jij hebt een bijzondere gave om te luisteren, echt contact te maken. Je kijkt mensen in de ogen, en dat geeft vertrouwen. Je bent verbindend – en dat zal iedereen hier blijven voelen.”
Vera: “Warm, toegankelijk, meevoelend en oplossingsgericht. Ze was ‘one of us’. Door haar ontmoette ik het clubje dat nu ook mijn groep is.”
Theo: “Een echt mensen-mens: snel, accuraat, eerlijk en vooruitdenkend. Iemand aan wie je plannen durft voor te leggen. We gaan haar enorm missen.”
De werkgroep Postpoliosyndroom verliest een betrokken collega, maar houdt een warme vriendin over — een vrouw met een scherp verstand, een groot hart, en een onverwoestbaar geloof in de kracht van samenwerking. Aan het eind van het gesprek van de werkgroep met Anne-Carien klinkt dankbaarheid en wederzijds respect. “Jullie (de werkgroep, red.) zijn allemaal bijzondere mensen met een groot hart,” zegt Anne-Carien. “Mensen die iets willen betekenen voor de samenleving, op wat voor manier dan ook. Dat is mooi. Blijf dat volhouden, zolang het kan.”
